Celem nadrzędnym kształtowania formy budynku była ochrona walorów krajobrazowych Skarpy Wiślanej, respektowanie bryły Zamku Ujazdowskiego jako dominanty hierarchicznej, barokowej kompozycji urbanistycznej oraz nie zakłócające Zamku Ujazdowskiego ukształtowanie projektowanego obiektu. Forma budynku jest odzwierciedleniem syntezy standardowego pojęcia ”budynku” i krajobrazowych walorów Skarpy Wiślanej. Ogromna część kubatury kryje się pod ziemia. Część nadziemna to tektoniczne formy „skarpy” nawiązujące do układu warstwic Skarpy Warszawskiej. Podłużne elementy obsypane ziemią tworzą wzniesienia o zróżnicowanej wysokości obustronnie zakończone rampą.  Układ pięciu ramp tworzy swoistą grę w której udział biorą długości ramp, wysokości, szerokości głębokości wobec poziomu terenu. Formy terenowe to rodzaj dachu znajdującej się pod nim kondygnacji. Styczny do Aleji na Skarpie układ budynku i przebieg „skarp budynku” daje możliwość wybrania własnej „ścieżki historii”. Charakterystyczne rozcięcia pomiędzy nimi, czy kierunki zejść są kadrowane tak aby otwierały się w zamierzonych kierunkach na: Zamek Ujazdowski, Pałac Na Wodzie, Ambasada Niemiec oraz projektowany Park Historii. „Skarpy budynku” narastają w stronę miasta uzyskując formę przeszklonego pawilonu. Pawilon został usytuowany w układzie równoległym do ulicy Jazdów i stanowi główne forum muzeum. Piętrzące się, dynamicznie kształtowane formy terenowe, o narastającej w stronę miasta wysokości poprzecinane kanionami, z których rodzi się ostatecznie zdefiniowany kształt pawilonu wejściowego,  jest ponadto odzwierciedleniem burzliwej historii Polski. Symbolizuje ciągłą walkę o niepodległość państwa Polskiego.